homiliak

Primero de todo: Deciros que es una alegría estar con vosotros aquí, celebrando la eucaristía con la comunidad a la que he pertenecido dos años. Agradecerle de nuevo a Quintín la invitación y la oportunidad de estar con vosotros.

Este domingo encontramos un tema común en las lecturas y es que lo de Jesús, lo de Dios se relaciona con todo en nuestra vida, y todo es todo.

En la primera lectura encontramos a Eliseo como hombre de Dios, que así le reconoce la mujer. La mujer le invita a que Eliseo se quede con ellos, como todos nosotros solemos querer que Dios se quede en nuestra casa. Eliseo no es Dios, pero nos recuerda a Dios, como la cruz que solemos tener en la habitación no es Dios, pero nos hace presente a él entre nosotros. Dios quiere estar presente en nuestra vida, y como es el caso de Eliseo también trae buena noticia al anunciarle un hijo a la buena señora.

Pablo nos trae el agradable tema de la muerte, pero una muerte que se transforma en vida. Este es uno de los grandes misterios de nuestra fe. Es el misterio del dolor, el misterio de lo absurdo que al final se convierte en alegría serena y en sentido.
Pero en este enredo de la muerte Pablo hace presente a Cristo, no solo en el tema de que nuestra vida más allá de la muerte, sino en nuestra vida diaria, donde aquellas cosas que la empequeñecen, que la limitan, son superadas por Cristo. Así Cristo se presenta como aquel que nos da vida en las muertes de cada día.

Y finalmente nos encontramos con el evangelio donde se pone a Jesús como el centro de la vida, trastocándola y resituando las cosas de la vida. Donde perder se convierte en encontrar.

Es un evangelio duro, donde podemos entenderlo de manera muy exigente:

-«El que quiere a su padre o a su madre más que a mí no es digno de mí; el que quiere a su hijo o a su hija más que a mí no es digno de mí; y el que no coge su cruz y me sigue no es digno de mí

Estas palabras nunca son una invitación a dejar de querer al padre o a la madre, sino al contrario de entender que en el amor de padre, en el amor de made, en el de hijo, en el de esposo esposa, está Cristo. Podemos entender que querer a Jesús se contrapone al amor de la vida, y más bien es al contrario, lo que nos dice es que pongamos a Jesús en medio de nuestra vida, y especialmente en el corazón de nuestra vida que es el amor.
Y es desde el amor donde se entiende la cruz, es desde el amor donde se entiende cómo las madres sufren y cargan con la cruz y disgustos de sus hijos, como las hijas acogen las enfermedades de los mayores ,…

Cargar con la cruz no es un ejercicio de sufrir más, ya que la vida tiene ya mucho de sufrimiento, sino que es una explicación y concreción de que quien ama sufre. El Padre quería a la humanidad, y en Jesús vemos como ese amor por el hombre y por la mujer es como el sufrimiento de una madre, de un padre, de un hijo, de una esposa o de un esposo.
Por tanto pidamos al Señor que nos dé la gracia de ir poniendo a Jesús en el centro de nuestra vida, para que él ilumine, acompañe nuestros amores y desamores que como en el evangelio al final se concretan en gente con rostro y con nombre

Gaurko irakurgaik, beste gauzen artean bi gai azpimarratzen dizkigute:

Bata, Jesusen gorespena eta bestea misioa.

Goazen lehengoarekin, Jesusen gorespena:

Lukasen ebanjelioan, Jesus agertzen da ikasleetaz agurtzen Betaniarako bidean, bertan ikasleak bedeinkatzen ditu eta hauengandik aldentzen da. Lukasek eta beste ebanjelistak kontaketa hauen bitartez beraien berri ona, beraien ebanjelioari amaiera ematen diote, Kontakizun hauetan Jesus goresten dute eta Jesusen igokundea azaltzen zaigu gorespen honen irudi bezala. Orain Jesus bere benetako lekura bueltatzen da, orain Jesus Aitaren eskuinean kokatzen da, etorri zen lekura bueltatzen da.

Hementxe topatzen dugu guri egiten zaigun gonbidapena galdera baten bidez, Non kokatzen dugu Jesus geure bizitzetan, geure munduan. Zein da bere lekua geure bihotzetan? Nola hartzen ditugu erabakiak geure eguneroko gauzetan?

Jesus bere lekuan egoteak ez du esan nahi, han zeruan bizi dela, astronauta bat bezala. Jesusen gorespena ez da atzoko bodako estilokoa, printzeak gurtzen direla. Jesusen igokundea esan nahi du, Jesus behe behetik datorrela, heriotza garaitu duela, berpiztu egin dela eta modu honetan heriotzari eta bekatuari aurre egin diela. Hori da Jesusen lekua, bekatuari aurre egitea, heriotzaren aurrean garaile suertatzea. Beraz gure bizitzan Jesus bere lekuan kokatzea esan nahi du prest gaudela, Jesusen moduan gaurko bekatuei aurre egitea, pakearen alde egitera, gosearen aurka egitea, amodioaren alde apustu egitea eta ezinezkoa dirudiena posible egitea.

Modu honetan gaurko irakurgaien bigarren gaian sartzen gara, MISIOA.
Beraz zein da misioa geure egunerokoan
Bata, Jesusen testigu izatea, benetako testiguak, adieraziz nola Jesus heriotzari aurre egin ziola eta orain gurekin dabilela. Bai Bibliako misio edo bidaltze testu gehienetan bi arlo topatzen ditugu:
bata, Bidalketa eta Jainkoa,
eta bigarrena: Jesus gurekin egongo delakoaren promesa.
Eta Jesusen testigua izatea ez d gauza arrarorik egitea, baizik eta Jainkoa mundu honetan egoteko daukan moduan egotea, hau da maitatuz. Jainkoa maitasuna denez, guk benetan elkar maitatzen badugu, ziur egon gaitezke Jainkoaren benetako testiguak garela.

Eta azkenik, Jesus bere lekuan edukitzea eta haren bidalketaren testigu izateak poza dakarkigu bihotzera. Benetako poza, Jesusen ikasleek izan zuten modukoa, Jerusalenera bueltatu zirela poz pozik. Agian orain , ez gara bazkaltzera bueltatuko hain poz pozik; baina jakin behar dugu, Jesusen testigu bagarela haren poza eta amodioa besteei emateko gai izan behar garela. Azken finean, gure Inaziok dion bezala, Jesusen berpiztuerak bihotzeko poza ekartzen digu.

Horrela, aste honetarako gonbidatzen zaituztet poza izan dadila gure aste honetako ardatz nagusia, eta eguneroko gauza txikietaz gozatzeko gai izan gaitezela besteei ere gozarazteko.

Jarrai dezagun gure ospakizuna gure fedea, aitortuz, bertan esango dugu bekatuak, eta heriotzak ez dutela azkeneko hitzak ez hemen ez Iraken ez inon, azken finean Jainkoa gure alde dugu eta.

Gaurko liturgiak eskeintzen digun ozpakizuna nahiko berezia da. Gurutzearen festa ozpatzen ari gara. Eta nola ozpatu dezakegu, horrelako festarik, gurutzea tortura eta heriotza aparatua baizen?

Nola ospatu dezakegu, gure Jainkoa preso hartu zutela, torturatu egin zutela eta azkenean gurutz batean heriotz nazkagarri bat eman ziotela?

Kristauok horrelako galderari erantzuteko gai izan behar dugu. Fedearen begiekin ikus dezakegu, gurutzea, kondenazioren aparatua bazen, orain salbazio bidea dela, heriotzako bidea zena, orain beneteako bizia dela, eta gizon bat hil zen lekuan, Jainkoaren amaieraezinako amodioa agertzen zaigula. Horrela, esan dezakegu, gurutzea salbazioa dela, eta horrela uler dezakegu horrelako festa ozpatzea.

Beraz, gaur ere gure begirada altza dezakegu salbazio bila. Lehenik, Israeldarrek egin zuten bezala, basamortuan sugeen erasoen eraginetik bizia salbatzeko. Gero lehengo kristauek, Jesusen gurutzera begira beraien bizitzaren salbamena aurkitzen zuten haren bizi modua jarraitu nahian.

Baina gaur nola ikus dezakegu salbazioa, nola aurkitu dezakegu salbazioa inguruan ditugun hainbat eta hainbat gurutzetan.
Gaurko egunkaria irakurtzen badugu, gure munduan bizi garen momentuak ez dira batere errazak:
Iraken egunero hildakoak, Palestinar eta Israeldarren arteko borrokaren ondorioz, hildakoen kopurua egunero hainditzen da. Gure herrian bertan mehatsupean bizi diren hainbat eta hainbat pertsona, eta bortsakeriaren biktimak ere geure hurbilean ditugu. Ezin dugu ahaztu ere, munduan miloika pertsona gosez hiltzen direla, edo gure hurbilean kantzerrak, bihotzekoak, eta hainbat eta hainbat gaisotasuna edo iztripuak sortzen dituen gurutze antzeko sufrimenduak. Nola ikus dezakegu, bertan salbazioa?

Ez dakit, ondo, eta benetan misterio hutsean sartzen gara. Dakiguna, Jainkoa Jesusen bidez, gurekin egoteko asmoa duela, guk zoriontsu izatea nahi duela, eta hori oso ondo adierazten du gure gaurko lehen irakurgaiak. Jainkoa, Jesusen bidez, gugana hurbiltzen dela, gure maisaletara hurbiltzen dela, gure minean, gure sufrimenduarekin bat egitera. Eta bat egite horretan salbazioa agertzen dela, itxaropena azaltzen dela; eta denok gara testigu, gure munduan itxaropena edonon agertzen dela; helbarrituak bere egoerataz irteteko ahaleginetan, gure munduan pakearen alde lan egiten duten hainbat eta hainbat pertsonengan, momentu latzetan sortzen zaigun irifarra, medikuak, misiolariak, batak besteari laguntzen dionean, kooperanteak, aitak eta amal beraien seme alaben alde, eta hainbat eta hainbat adibide aurkitu ditzakegu; bat, besteen alde sakirfikatzeko gai dela ikusteko.

Azken finean, gurutzeak zoriontasunei begiratzen du, eta haiekin mundua ankaz gora jartzen dugu salbazio, bizia sortu dadin.

ZORIONEKOAK bihotzez behartsu bizi zaretenok, jainkoa baituzue errege.
ZORIONEKOAK negarrez zaudetenok, zuek Jainkoak kontsolatuko zaituztelako.
ZORIONEKOAK bihotz gozokoak, Jainkoak hitz emandako lurraz jabetuko zaretelako.
ZORIONEKOAK Jainkoaren nahia betetzeko gose-egarri zaudetenok, Jainkoak asetuko zaituztelako.
ZORIONEKOAK errukitsu zaretenok, zuetaz Jainkoa errukituko delako.
ZORIONEKOAK bake egileak, zuek Jainkoaren semealabak izango zaretelako.
ZORIONEKOAK Jainkoaren nahia betetzeagatik, erasotuak, zuek izango duzuelako Jainkoa errege.
ZORIONEKOAK niregatik madarikatuko zaituztenea, erasoka eta gezurrez gaitz esaka erabiliko zaituztenean.

Poz zaitezte eta alaitu, handia izango baita zuen saria.
Ala bedi.

Abenduko 2 igandean, eta dakigunez, Elizak denbora berezi hau jartzen digu batez ere gure bihotzeko bideka prestatzeko Jaunaren etorrera.

Eta nola datorkigu ba gure Jauna gure egunotan?

Horixe da modu batean gaur egun ospatzen saiatzen ari garena, eta Jauna gugana era ezberdinetan etorri daiteke, eta horretarako batez ere gure bihotzak prestatuta eduki behar ditugu:

Lehenengoz;

Salbazioa beharra eduki. Gu geuk dagoeneko dena baldin badugu, ez dugu Jaunaren beharrik, hau da, mezetara, gure Jaunaren irrika mundu honek dituen beharrarekin lotu behar dugu. Gure munduan heriotza, gezurra eta egoneza horien mina sentitu behar dugu, eta zoriontasun maila bat lortu arren, gure bihotzak, gure besteekiko elkartasunak eskatzen digu mundu honek zerbait ezberdina behar duela

Jainkoa etortzearen beharra sentitu behar dugula. Horixe egiten du modu batean Juanek eta aurreko profetak; salatu Israelek bizi duen egoera talmalgarria. Gaur egun ere, gure profetak ditugu arlo ezberdinetan gure munduko egoera gogorra zalatzen: munduko gerrak eta gatazkak, gosea, SIDA edo IHESa, pobrezia, jendearen zorion eza eta hainba t eta hainbat gauza. Beraz lehenego jarrera gure munduko profetei belarriak ondo ireki.

Bigarrengoz
Bidea prestatu, gure bihotza ireki. Berriro, aurten ere, Jauna gurekin egon nahi du. Galdera da ea guk harekin egon nahi dugun? Jesusekin bat egitea, ez da lagun batekin kafetxo bat hartzera joatea bakarrik, Jesusekin egotea, haren erreinuaren aldeko konpromisoarekin bat egitea da. Eta denok dakigu, adibidez familiaren bidez hartzen diren konpromisoen bidez, zer den benetako konpromisoa. Nola prestatu gaitezke ba pertsonalki? Gure bihotza besteei irekiz, hau da gure bururura begira egon ordez besteen poz eta tristurei ireki, haiekin bat eginez, Jaunak gurekin bat egiten duen bezala. Horretarako, otoitzak asko laguntzen digu, zeren eguneroko presak gure bihotzeko xamurtasuna kentzen digu.

Hirugarrenez: Elkartea. Jesusek agintzen digu, bera gure artean egongo dela, bi edo gehiago haren izenean elkartzen garenean. Guztiok beharrezkoak gara, batak bestearen hutsuneak betetzen ditu, eta horrela formula magiko bat izango balitz bezala, aurkitzen dugu errezeta perfektoa, bideak guztiz zabaldu daitezen eta oro har denok berdin izaten denok ezberdin izan gaitezen

Hau da hitz gutxietan gaurko berrio ona:
Ahots bat oihuka ari da basamortuan> gaurko profetei nork entzuten die?
Prestatu bidea Jaunari > presta dezagun gure etxea, gure bihotza besteak sar daitezen
Eta bete daitezela sakanak > elkartean batak bestea konplementatzen du.

Horrela gizaki guztiek ikusiko dute Jainkoak ematen duen salbamena.

Hala bedi

Gaurko ebanjelioak bi bide aurkezten dizkigu: Jesusena eta apostoluena..

Alde batetik, Jesusek bere heriotza iragartzen du, intimitate giro batean. Jesusek presa sentitzen du, bere ikasleei ahalik eta gehien irakusteko, baina hauek beste mundu batean daude eta gainera ez diote horrelako iragarkarik ulertzen. Eta ez hori bakarrik, baizik eta Apostoluek beste eztabaida zekarten eskuartean; ea haietako nor zen garrantzitsuena.

Jesusen erantzuna oso adierazgarria da umearen adibidearekin, hau da Jesusek iragartzen duen erreinuan, handiena txikiena izan behar duela.

Eszena honetan agertutakoa eguneroko egoerekin lotu ditzakegu, batez ere Jesuseri era serio batean jarraitu nahi dugunontzat:

Alde batetik aurkitzen gara gure gizarteak dituen baloreak eta funtzionamentu moduak. Eta hori apostoluen eztabaidan ikusi dezakegu, ea nor den garrantzitsuena. Beste modu batean esanda, ea nork irabazten duen diru gehiago, ea nork duen botere gehiago, ea nor aprobetxatzen den besteen egoerataz, …. E.a. Azken finean, gure burua besteen aurrean jartzea da.

Bestetik aurkitzen gara Jesusek dionarekin. Haurra jartzen digu adibide bezala, adierazteko Jainkoaren erregetzaren logika beste modukua dela, hau da , handia izan nahi duena txikiaren bidea jarraitu behar duela. Eta hori gaur egun ere bere itzulpena du: alde batetik gure familiko girotan, laguntzeko jarreretan; bainan ez du hantxe bertan geratu, baizik eta Jesusek egin zuen bezala, amaierainko jarrera dela, bere bizia emateko modukua.

Beraz gaurko berrionak berriro bide gurutz batean kokatzen digu tentsio askori aurre egiteko: alde batgetik gure gizarteak dituen injustizia erak, eta bestetik amodio radikalaren bidea; eta hauek askotan ez dira konpatibleak, bateragarriak.

Horren adibide bat da CARITAS elizako erakundea. Gaur ere, elizak munduko erronkei erantzuteko modu bat, eta Jesusen estiloa jarraitu nahian: Eta guztiok dakigun zer den karitas, baina ezaugarri batzuk azaldu nahi nituzke, batez ere denok ikusi dezagun, munduko eta Jesusen arteko estiloen konfliktoan bide bat hartu dezakegula:
Elizaren erakundea da: Hau da Jesusen jarraitzaleak bultzatutakoa, eta Jesusen asmo berbera nahi dutenen pertsonas osatua.
Behartsuen aldekoa: Jainkoaren erregetzaren protagonistak pobreak, behartsuak dira, hemen, Karitasen sentzua bereaiek dira ere.
Justizia bultzatuz. Denok dakigu, kasu askotan pobrezia injustiziarekin lotuta dagoela; eta justizia bultzatu behar dugula, alderatuak, marjinatuak bere giza duintasuna berreskuratzeko.
Bolondres, boluntarioen lanarekin bultzatua: Hau da, Jesusek bezala, besteei dohainik serbituz. Gaur egun, dena diru truke egiten denean, ez al da testimonio polita, jendeak besteei serbitzen duenean musutruk, hau da ordainean ezer jaso barik?
Gizakiaren garrantzia; hau da, kontua ez dela arazoak konpontzea, baizik eta pertsonaren duintasuna errespetatzea eta hobetzea. Beraien konpromezua da mundu gizakiagorra bultzatu tratu gizakorraren bidez, pertsona oroar kontsideratuz.
Herri guztietara irekia. Denok jainkoaren seme alabak gara, eta beraz denok dugu eskubidea eta betebeharra gizaki guztiarekiko. Beraz ezin dugu inor ahaztu, nahiz eta etorkina iza.

Guzti honekin ikus dezakegu, nola Jainkoaren erregetzaren eraikuntza gure eskutan jarraitzen duela, eta Caritasek egiten duen lanarekin, Jainko erreinu hori hurbilago dago. Kontua da, ea nolakoa den gure erantzuna: Haurrak bezala izan nahi dugu, edo nahiago dugu eztabaidatu ea gutako nor den garrantzitsuena.
Egun hauetan bizkaia zehar ditugu Santa Tereista de Lissieuxeko relikiak. Gaur Durangon daude, eta beraen omenez Santa Teresita de Lissieuxeko mezuaren gune garrantzitsuenekin amaituko dut eskaera moduan:

Apaltasun bidetik joan gaitezela.
Amodiotaz bete betean maitamendu gaitzala
Beti eta guztiz Jainkoaren borondatea betetzen saia gaitezela
Eta animen aldeko grina, gure bihotza bete dezala.

Ala bedi

Igande honek hitz asko eta ederrak eskaintzen dizkigu gure hausnarketa eta otoitzarako.

Jeremiasek konfiantzaren gaia ekartzen digu: Bedeinkatua Jaunaz fidatzen dena .
Gaur egun zer esan nahi du Jaunaz fidatzea?

Jeremiasek esaten digu, Jaunaz fidatzen dena fruitu ugari eta zoriontsu izango dela. Pablok, bere gutunean beste urrats bat ematen du eta konfiantza hori heriotza gainditzeko modura zabaltzen du. Beraz jainkoaz fidatzen dena, ez da bakarrik zoriontsu izango, baizik eta heriotza gainditzeko ahalmena dugu Jesukristoren bitartez.

Baina zorionaren bidea, Jesusek berberak esaten digu Lukasen zorintasunetan. Lukasek zorionaren bidegurutzean jartzen gaitu, bi bide aurkeztuz:
Lehenengo bidea:
Txiroak edo pobreak, Gosea, Pairatu edo sufritu, jarraitua, pertsegitua izan.

Bigarren bidea
Dirua, Kontsumoa, Osasuna eta preziatua izatea.

Bi bide hauek Jesusek kontrajartzen ditu zoriontasun eta maldizioen bidez.

Jesusek madarikatzen duen bigarren bidea azaltzen da gure gizartean bide hoberena bezala. Orokorrean guztiok nahi dugu diru gehiago, osasuna gehiago, kontsumo gehiago eta izen hobeago. Eta milioika pertsona ahalegintzen dira jotake, haien helburuak lortzeko, hau da aberatsago izan, errekonozimendu soziala lortu eta abar.

Puntu honetan da Jaunarengan konfiantza jarri behar dugunean, berak eskaintzen digun zorion bideaz fidatuz. Askotan pentsatzen dugu, mundu honetan sufritzea, Jaunaren gustokoa izango dela, baina ez da hala. Kontua da, munduan dauden ezberdintasun negargarriak, munduko goseak, gudak, gaixotasunak, balore ezak,… esan nahi dute gizakia, gizaki guztiak ez dutela berdin balio guztientzat. Esan nahi du, ni neure bizitzan seriotan hartzen badut, besteena ere seriotan hartu behar dudala, eta nire zoriona gizaldi osoarena lotuta dagoela. Beraz Jaunaz fidatu behar garela mundu honetan gizaki guztiak zoriontsu izateko aukera izan arte. Eta zori txarrez gaur egun ez dugu ikusten. Ikusten duguna da 7 segunduru, haur bat gosez hiltzen dela, lehenengo munduan jendea kolesterol eta hipertsentsioz hiltzen dela, eta hirugarren munduan jendea gosez hiltzen dela. Beraz, Jesusen proposamena, Jainkoaren zorion proposamena ez da nik sufritzea, baizik eta guztion artean denon zoriona bilatzea.

Kristauok, Jainkoarekin bat egitera gaude, eta horrek esan nahi du orain Jesusen esku bihurtzen garela, eta Jesusekin bat egiten dugula Jaunartzearen bitartez. Suposatzen da ere geuk haren ametsarekin bat egiten dugula, eta azken finean bere ametsa gizaldi osoaren bizi zoriontsua da. Hori dela eta, Jainkoaz fidatzea esan nahi du bere ametsa beteko dela itxarotea eta hori lortzeko gai izango garela pentsatu.

Nola lortu? Bide asko daude Jainkoaren ametsa betetzeko; lehenengoa gure inguru hurbilean azaltzen zaigu; gure urkoak maitatuz, gure elkarte kristauak besteentzat esanguratsuak eraikiz, gure hurbilena sufritzen ari denari laguntzeko beti prest egonez. Gure zirkulua zabalduz eta gure bizimoduak besteei pentsaerazi diezaiela beste mundu bat posible dela proposatuz. Munduko gaiztakeriak salatuz; gure gizarteak eskaintzen zorion bideen gezurra agerian jarriz. Eta nola ez, gure zoriona besteengana lotu, Jainkoarena lotu, zeren nire bihotza besteei irekitzen dudan adinean gero eta zoriontsuago izango ahal gara.

Ya ha llegado el día,… tras horribles y amistosas despedidas de soltero soltera, después de habernos invitado a todos nosotros, después de haber tenido el menú degustación, tras haber comprado la ropa, ir a la peluquería, preparar la casa, encargar las flores, preparar el viaje,…. Tras todo eso y mucho más ya ha llegado el día en que os casáis. Pero seguro que todo lo que acabo de enumerar no son los antecedentes más importantes de lo que todos celebramos hoy. Hoy estamos para que el uno al otro os sigáis diciendo sí, tras un recorrido juntos. Y no solo os decías sí, cuando uno invitaba al otro al cine o para dar una vuelta, sino toda una serie más o menos larga de síes, y de vez en cuando algún no, han hecho que hoy os pongáis en esta tesitura de decir SÍ QUIERO a la persona que más queréis en el mundo delante de mucha gente.

Cuando uno aquí dice , SÍ QUIERO, decís que la otra persona es parte de mi vida, decís que dos caminos separados empiezan a unirse, y empiezan a caminar con un mismo proyecto de vida. Cuando se dice SÍ QUIERO, el YO pasa a ser el NOSOTROS, se dice que el MI, es lo NUESTRO. Cuando digáis sí, expresa que lo vuestro quiere ser para siempre, que eso que os une es mucho más fuerte que la muerte. Cuando decís SÍ, también decís un sí a la vida en todos sus aspectos; estáis convencidos de que juntos, seréis más felices que separados, creéis que vuestro amor va más allá de vosotros mismos y que podéis también ser fuente de vida para los posibles hijos o hijas que vengan.

Cuando pensaba en lo que uno puede decir a Juan y a Olatz en este momento, tenía varias posibilidades:

La primera; como amigos que somos recordar cosas algunas buenas y alguna trastada, y mostrar una perspectiva como amigo. Y ahí lo único que me cabía decir es que a Juan y a Olatz se les ve más felices juntos que separados, y creo poner palabras a lo que sienten los amigos y amigas de cada parte contratante al decir que creemos que juntos sois mucho más felices que separados. Cosa que de un modo u otro hemos dicho, siempre a espaldas de vosotros, claro.

La segunda posibilidad que surgía era hablar de consejos matrimoniales, y en eso me veía claramente impedido, sobre todo por mi nula experiencia en el tema; por lo cual también pido a aquellos que tengáis experiencia matrimonial a que les podáis asesorar si creéis que les hace falta.

Por tanto ¿qué decir? Pues creo que lo mejor que puedo compartir con vosotros es un sentimiento que tengo tras veros caminar juntos, y que creo que es el mejor día para compartirlo con vosotros. Con vuestra unión, vosotros sin pretenderlo estás hablándonos de Dios, estáis mostrándonos a Dios.

La única definición de Dios es cuando se dice que Dios es amor. Pero no es un amor cualquiera, sino uno muy concreto que vosotros creo que experimentáis y de ese modo hacéis presente a Dios.

Y el evangelio nos da alguna pista; cuando dice que ya no sois dos, sino uno. Eso es una experiencia que muchos tienen y que en el amor lo dividido se une al igual que de Dios decimos son tres personas y resulta que es uno.
Tenemos experiencia de Dios cuando uno sale de su casa, cuando uno sale de sus ideas, de sus proyectos para juntarse con la persona amada y construye el proyecto común.

Nos dais imagen de Dios cuando veáis que podéis ser padre madre como Dios que es Padre. Cuando gocéis de vuestros hijos o cuando os toque sufrir por ellos.

Señaláis a Dios cuando entendéis que lo vuestro no queda en vosotros. Tenéis un recorrido de rica vida familiar y de amistad. Y vuestro amor no se ha encerrado en un bunker, sino con naturalidad y sencillez habéis ido compartiendo vuestra historia con todos nosotros, compartiendo mesa, al estilo de Jesús.

Dios se hace presente también porque no olvidáis a los marginados a los excluidos de este mundo. Soy testigo directo y creo que privilegiado que a vosotros también os importan aquellos que están mucho peor que vosotros en este mundo roto y dividido.

Y también hacéis presente a Dios entre nosotros con vuestra alegría, una alegría que transmite esperanza, refugio, consuelo, compañía al de casa, a la familia, al amigo,… en general al que está en dificultades. Y de nuevo esto lo hacéis sin alharaca, con sencillez y naturalidad.

Con todo ello creo que hoy tiene sentido celebrar esta boda. Por eso creo que hoy al hablar vosotros hablamos del sacramento del matrimonio, hablamos en verdad de un sacramento de comunión. Porque sacramento significa signo, y vosotros aunque no lo pretendierais, como decía antes sois signo de un Dios que es vida y amor.

Pero bueno ahora llega el momento en que vuestra palabra toma un valor especial que es el propio del sacramento.